İçimizde keşke koskocaman bir çöp sepeti olsaydı. Üzüntüleri, kırgınlıkları, sahtekarlıkları, düş kırıklarını hiç düşünmeden buruşturup atabilseydik; kokuşmuş ilişkileri, öfkeyi, nefreti, pişmanlıkları, hatırlamak

istemediklerimizi, yanlışlarımızı tıkıştırıp kapağını kapatabilseydik, onları orada unutabilseydik; sadece güzellikler, hoşgörü, paylaşma kalsaydı benliğimizde. Ruhumuzu hiç tanıştırmasaydık çirkinliklerle.

Bazen istemediğimiz hâlde, çöp sepetimizin kapağı aralanır, pislikler saçılır, kötü kokular dağılır etrafa. Başa çıkamayacağımız, temizleyemeyeceğimiz kadar çok.

Buruşturup atabilseydik, bir kalemde silebilseydik bizi incitenleri. Sonra dört gözle bekleseydik, çöp toplayıcılarını. Boşaltıverseydik hesapsızca biriktirdiklerimizi, arkalarından bakmadan dönebilseydik içimize...

Alıp götürsünler çöplerimizi dağların tepesine, gömsünler zirveye. Sıkışıp bir gün patlasalar bile, çok uzaktalar... Hani diyorum, rüzgâr sadece kokularını getirse arada. Her nefes aldığımızda, tütsülenmiş yanık sevgi kokuları gelmese burnumuza acı acı...

Ya da dost olsaydık kederlerimizle, duygu yıkıntılarımızla. Onlarla yaşamayı öğrenseydik, yaralanmasaydık. Keşke üstlerine karşı yürüyebilseydik. Yolumuzu değiştirmeden karşı durabilseydik.

Bir yanımız yaralıyken, diğer yanımızla kendimizi sarmayı başarabilseydik; kimselere göstermeden, söylemeden, kendi içimizde çözebilseydik sorunlarımızı, çizebilseydik doğru yolumuzu, kendimize yetebilseydik; herkesi bizim gibi düzgün sanmasaydık, kanmasaydık.

Sırrımızı saklayamıyorsak, başkalarından saklamayı beklemeseydik. İnsanız ya, paylaşmak dedik ya, bazen boş bulunuruz. Ancak ekmeğini paylaşırsın, sırrını asla.

Ekmeğini paylaşan kaldıysa tabii. (Kırıntılara razıyız) Keşke “eksik yanımız” hiç olmasaydı, hep “tam” olsaydık.

Dilerim; sözümüzün bittiği son noktada olmayalım kendimizle. Bugün size güzel bir tablo çizmedim, farkındayım. Ama gerçekleri gözardı edemeyiz. Yaşama bu pencereden bakalım istedim.

Mekeselina


____________________
Dört Sey Geri Gelmez Atılan Ok, Söylenen Söz, Kacırılan Fırsat ve Gecen Zaman ...

Bazı insanlar çok ileri görüşlüdür. Gelecek hakkında güçlü tahminleri falan vardır. Düşünürler, yorumlarlar, söylerler, belki de sallarlar. Ama tutar. Mesela taa Karanlık çağ’dan insanlar Orta çağ’ı görebilmişir bence. Hatta aralarında da şöyle bir muhabbet geçmişir.

A-Bakın ne buldum, böyle sürtünce oluyor! (Amcam ateşi bulmuşur.)
B-Büyücü bu, yakalım…
C- Ne dedi?
D-Yakalım. dedi.
C- B ağabey, çağın çok ötesindesin valla.

Bazı insanlar da okurlar, okurlar, okurlar, Allah vermemişir ya, bir bok olamazlar. Atarlar, tutarlar, bir türlü tutturamazlar. İleri görüşlüdürler de gözleri bozuktur. Felaket tellalıdırlar aynı zamanda. Ne ABD’nin yıkıldığı kalır ne de Türkiye’nin İran olduğu. Onlara göre dünyada bir şey bir ülkede bir kere olduysa hep ondan olacaktır. Bir ülke yenilirse hepsi yenilecek, bir ülke yenerse hepsi yenecektir. İşe böyle paradoksal insanlardır. Bu insanlar ileride ölüp cehenneme gittiklerinde bile “Cehennemin sonu geldi. Hepimiz şey olacağız.” diyeceklerdir.

Bazısı vardır, geleceği hiç konuşmaz, ama bugünü o kadar iyi bilir ki, ağzınız açık dinlersiniz. Adamın ağzından bal damlar, ne de olsa hayat tecrübesi vardır be. Konya’yı da Kenya’yı da görmüşür. Her konu hakkında en azından bir fikri vardır. Feleğin çemberinden geçmişir. O kadar görmüş geçirmişir ki, çölde kutup ayısına rastlayıp, ayıyı sigaraya alışırıp gelivermişir. Seveni kadar sevmeyeni de boldur. Bir gün yanında otururken sevmeyenleri ellerinde silahlarla baskın verse bile korkmamanız gerekmektedir. O yerden kocaman bir taş alıp fırlatarak düşmanının dikkatini başka yöne çeker ve siz de eli silahlının kafasına okkalısından bir yumruk atarsınız, olur biter.

Bazısı çok zekidir. Onun okumaya da, geleceği yorumlamaya da ihtiyacı yoktur. Ona hayat tecrübesi falan da gerekmez. Neyle karşılaşırsa karşılaşsın, zekası sayesinde üstesinden gelmesi hiç de zor olmayacaktır. çünkü pratik zekalıdır adam. Yanında BELL cep telefonunu bulsa, “Bu sağda solda unutulur, kaybolur. Sen bunun masanın üstünde duranından yap.” diyecek kadar da akılcıdır.

İnsanoğlunun bir de cesur versiyonu vardır. Bunlar her çağın adamıdır, ne zaman yaşarlarsa yaşasınlar, sevilirler, sayılırlar. ölünce de saygıyla anılırlar. İlk çağ’da yaşayanı bir aslanı elleriyle boğacak kadar atılgandır, çeviktir. Orta çağ’da yaşayanı da gerekirse elçi olarak gittiği krala “Kralımız sizin elçinin kafasını gönderdi. Şimdi ne yapacaksınız, şahsen çok merak ediyorum.” diyerek postasını da koyar.

Bazısının hayata değişik bir bakış açısı vardır. “Diğerleri”nin gördüğü gibi görmez hayatı. Aç kalınca daha önceki günlerde fazladan yediğine sayar, takımı maç kaybetse “önündeki maçlara” bakar, karısı ölse “Olsun.”dur, “Sofradan bir boğaz daha eksildi.”dir. Hepsinin kısa adı Pollyanna’dır. Bunlar, kuyumcuya gittiklerinde “Ne kadar bilezik varsa istiyorum. Para mühim değil.” diyeceklerdir. çünkü onlar için paranın gerçekten de önemi yoktur.

İnsan bu ya, patavatsızı da vardır. İçinden geçeni söyler, tutamaz. Kimseye “eyvallah”ı yoktur. Herkes onun gibi olmak istediğinden, kıskanıldığından, kimse tarafından da sevilmez. Birisine gıcık oldu mu, gıcık olduğu kişinin fakir, zengin, polis, çöpçü, avukat, hatta zebani bile olması bir şey değişirmeyecektir.

Bazısı saftır. çalışır, çabalar, gününü kurtarır. Daha fazlası yoktur çünkü, ona verilen günü kurtarmalık verilmişir. Kötülük düşünmez ama, hata yaptığı da olur. Hata yaptığının da farkına varır hemen. Ne yapsın, alışmışır hata yapmaya. Aşağıdaki diyalogların adamıdır:

İnsanların içinde çok önemli bir grup vardır: Türkler. Pratik zekalıdırlar, her şeyin en iyisini bilirler. Her esnafla yaptığı iş hakkında sohbet edecek kadar bilgi sahibidirler. Şöyle bir baktıktan sonra gittikleri konserin sanatçıya ne kadar para kazandıracağını kestirebilirler. Etrafla o kadar ilgilidirler ki, cennete de gitseler, cehenneme de gitseler, her gün Tanrı’nın cebinden ne kadar para çıkacağını hesaplayacaklardır.

Bir de maymunlar vardır. çoğu şeyleri insanlara benzer. O kadar benzer ki, bazı insanlar kendisinin maymun kökenli olduğunu iddia edecek kadar maymunlaşmışır. Konuşmak hariç, maymunlar da insanların yaratılışan gelen “teknolojisini” yakalayabilmişlerdir. İnsanın teknolojisinden faydalanmayı da bilirler. Mesela, insandan önce uzaya gitmişlerdir. Ancak, iki maymun arasında geçen şu muhabbet insan olmanın önemini anlatmak bakımından önemlidir:

M: Gen haritamızın %99’u insanlarınkinin aynısıymış.
M: Ne farkeder ki, ben hala maymun gibi hissediyorum…

İşe bütün bu ahval ve şerait içinde dahi çıkarılabilecek bir şeyler vardır. Gerçekten de önemli olan insan olabilmektir ve Selanikli birisinin de dediği gibi 'Ey Türk istikbalinin evladı! İşe; bu ahval ve şerait içinde dahi, vazifen, Türk istiklal ve cumhuriyetini kurtarmaktır! Muhtaç olduğun kudret, damarlarındaki asil kanda mevcuttur.'

Sevgiyle


Bence68 paylasimi tskler...


____________________
Dört Sey Geri Gelmez Atılan Ok, Söylenen Söz, Kacırılan Fırsat ve Gecen Zaman ...