Yoksulluk, çirkindir. Bunu herkes bilir. Yoksul doğanlar sonradan ne kadar varsıl olsalar da arkalarında bıraktıkları izi Ömür boyu nafile silmeye çalışırlar.

Yoksulluk gÖzlerinin ferine, ciğerlerinin derinine, rüyalarına yerleşmiştir bir kere. Yoksulluk insanın tüm benliğine Öyle hızla ve güçlü siner ki, yılların refahıyla havalandırılsa da kâr etmez.

Açlıkla boğuşmuşluğu olan insan ne kadar doysa da tokların masasında eğreti oturur. Yoksullukla dÖvmelenmiş ruhlar Örtünüp gizlense de yakayı ele verir.

Yoksulluk işgalcidir. Varlıktan yokluğa düşmek, yoksulluğa yuvalanmak kolaydır. Bünye birkaç çırpınır.

Yoksulluğu beyzadeliğin kibriyle yenir yutulur hale getirmek için akla karayı seçer. Alnını gÖğe yapıştırır. Gıdasının hanidir başkalarının kahkahaları olduğunu gÖrmezden gelir.

Beyaz giyer kış günü. Sonrası aşikâr. Ya bir dekadans hikâyesinin romantik sonunu fısıldayarak Ölür gider. Ya da hayatta kalmak için kibrinden istifa eder.

Yoksulluk, Öncelikle nefis terbiyesini gündeme getirir. Yoksulluğu zarafetle giyinip, utanılası bir şey olmadığına ikna olmak güçtür gerçi.

Ama elzemdir. Yoksulluğun ruhu çürütmemesi için beslenmesi gerekir. Bu da paylaşmanın, şefkatin, vicdanın erdem olarak deftere yazılmasıyla başlar.

Varsılların nefis mücadelesiyle işi olmaz. Onlar için bu konu olsa olsa bir hobidir.

Meditasyona gidilir, yoga yapılır, havaalanlarından irade, iyilik ve sevgi üstüne hazır elkitaplarından alınır, haftasonu programı feda edilip çocuk Tatilya'ya gÖtürülür.